Op haar website beschrijft Hanna Mobach hoe ze in de zeventiger jaren het landschap in haar werk probeerde te integreren, met als grote uitdaging: hoe kun je de ruimte vangen in klei?
In een serie Raku-beelden experimenteerde ze met de ruimte an sich, waarbij in de zo ontstane binnenruimte plaats was voor ‘riet, stro of houtsnippers’.
“Bij grotere beelden uit dezelfde tijd was de werkwijze andersom: eerst waren er de takken, als een ruimtelijke tekening, daarna de keramische boog (‘De doorzichtige berg’). Eerst was er een stuk aluminium, daarna de keramische drager (‘De stroom’).”
 |
| Hanna Mobach - De Stroom, 1985, steengoed met pigmenten en slibglazuur, aluminium, 20 x 80 x 110 cm |
‘De stroom’ was het eerste werk van ik van Hanna zag. Eind jaren tachtig stond het beeld op een tentoonstelling in Amersfoort op een tafel uitgestald, waarbij het binnenvallende licht de ingebedde stroom deed schitteren.
Ik was er weg van ... en dat vertelde ik Hanna later.
Veertien jaar later, nadat de werkzaamheden aan www.hannabobach.nl waren voltooid, kreeg ik het beeld zomaar cadeau...
Ik had inmiddels veel van Hanna's werk gezien – op afbeeldingen, in haar atelier, op tentoonstellingen – maar De stroom had voor mij z'n thrill nooit verloren: de schittering op het water dat zich een weg baant door de welvingen van het landschap ... zo tastbaar, zo vlak onder bereik...
Dus ik voelde me de koning te rijk met haar geschenk ... maar werd tegelijk voor de vraag gesteld: waar moet ik dat gedroomde landschap plaatsen, in mijn studiowoning op 4-hoog...
“Op je balkon,” zei Hanna.
Ik probeerde het uit...
 |
| ‘De stroom’ op mijn balkon ... de ban gebroken... |
Geconcipieerd als gestold landschap, gebouwd uit de klei van oevers, gemaakt tot een zitting van zijn schittering, leek De Stroom een natuurlijke omgeving toch broodnodig te hebben... Ook al lag hij toen die eerste keer in Amersfoort als een parel daar op die tafel ... losgekoppeld, als droomlandschap.
Vriendin Ingrid Bakker in Breukelen bracht uitkomst.
Ongeveer in diezelfde tijd verruilde zij haar verdieping langs het Amsterdam-Rijnkanaal voor een eengezinswoning met tuin – en accepteerde het aanbod voor bruikleen van De Stroom van harte.
Zo ligt De Stroom daar nu in haar tuin, temidden van aarde, gras en bloemen. En lijkt zijn bestemming gevonden te hebben – terwijl de voetjes van poes Ploffie voorzichtig de oevers aftasten...
Vanaf haar vroege jeugd heeft Ingrid zich in haar zeilboot ‘De Vrijheid’ door de stroom laten wiegen – nu is De Stroom naar haar toegekomen. Zoals de berg naar Mohammed.
 |
| De Stroom, detail |
