 |
| Nationaal Monument 'De Eendracht' rond 1890, met op kop ‘Naatje van de Dam' [klik op afb. voor vergroting] |
Op mijn ronde langs een aantal buitenbeelden van Hanna ging ik op zoek naar Naatje, de 'opvolgster' van de legendarische 'Naatje van de Dam', die zo, na een lange afwezigheid, als herboren in de stad weerkeerde.
Toen ik destijds aan Hanna's website werkte, passeerde veel van haar werk de revue. Maar ik was ‘Naatje' nooit tegengekomen. Dat maakte me extra nieuwsgierig... werd zij soms stiefmoederlijk bejegend?
Ooit had ik ‘Naatje' in het voorbijgaan aan het Rokin zien staan. Maar toen ik later poolshoogte ging nemen, bleek zij verdwenen. Nog meer geheimzinnigheid...
Eerst wat over de lotgevallen van haar roemrijke voorgangster.
Het monument waarop ‘Naatje van de Dam' prijkte, stond van 1856 tot 1914 op die plek – zie de historische foto hierboven. De officiële naam luidde: 'De Eendracht, Gedenkteken aan de Volksgeest van 1830 en 1831' (de Belgische afscheidingsoorlog...). Het werd in 1856 opgericht als Nationale Monument. ‘Naatje Eendracht' – zoals ze ook wel genoemd werd – was een bijna vier meter hoge vrouwenfiguur, die bovenop een reusachtige hardstenen sokkel stond.
Toen deze ‘Naatje van de Dam' ten lange leste onder haar eigen gewichtigheid bezweek, circuleerde het volgende spotdicht in de stad:
Lieve Naatje, schrei toch niet.In 1914 was het dan zover...
Nu gij dra de sloopers ziet,
Lang genoeg stondt ge op den Dam
Oud en stijf, mismaakt en lam.
Het duurde vervolgens nog tot 1975 voordat Naatje in de stad terugkeerde. Het was ter gelegenheid van het 700 jarig bestaan van Amsterdam, dat de firma Proost en Brandt Hanna de opdracht gaf het beeld te ontwerpen. Zo werd Naatje ‘weer thuisbracht', zoals op de sokkel te lezen valt:
"Naatje, op 15 mei 1975 ter ere van Amsterdam 700Wat Hanna voor ogen stond, bleek in alles het tegenbeeld te zijn van de Naatje uit de 19e eeuw. Het werd een klein, speels, elegant beeld – dat bij de onthulling ‘Nieuwe Naatje’ werd genoemd.
weer thuisgebracht door Proost Prikkels redactie"
Aanvankelijk stond ‘Nieuwe Naatje' op het Rokin, bij de ingang van de Watersteeg. Later kreeg ze een plek op de Bullebaksluis, daar waar de 2e Hugo de Grootstraat de Singelgracht kruist.
 |
| Naatje gespot op de Bullebaksluis, 16 okt 2016 [klik op afb. voor vergroting] |
 |
| Naatje, uitkijkend over de Singelgracht [klik op afb. voor vergroting] |
Op mijn speurtocht naar 'Naatje' kwam ik aan het einde van de Bloemgracht op een pleintje aan, waar volgens Google de Bullebaksluis moest zijn. Ik vond alleen een paar grote bloembakken... Het bleek dat je eerst de Marnixstraat over moest oversteken, richting Hugo de Grootplein. Op een hek aan het water daar staat ‘Bullebaksluis'.
En dan ontwaar je haar opeens ... op een vergeten plekje langs de Marnixkade staat ze, hoog op haar voetstuk, te dromen, temidden van een paar bankjes.
Nieuwe Naatje blijkt een fier ogend, slank figuurtje te zijn, het licht glanst op haar bronzen huid. Het is een brutaal wicht, dat is duidelijk. Maar ze is, daar op die hardstenen sokkel van Proost en Brandt, eigenlijk een gewoon Amsterdams meisje, met de onbevangenheid van de zeventiger jaren.
Na een tijdje om haar heen gedraaid te hebben, val je als een blok voor deze Naatje. Ze is pittig, sierlijk en bekoorlijk. En wat een uitzicht heeft ze over de Singelgracht... Wel iets anders dan die van op de Dam, hier word je echt gelukkig van...
Op de terugweg fiets ik langs Multatuli op de Torensluis – en ben weer terug in de wereld der iconen.
Hein Zeillemaker
 |
| Daar staat Naatje, een fiere blik in de verte - opgenomen in het Amsterdamse leven van alledag. [klik op afb. voor vergroting] |
